«Νομίζω πως στο περσινό κοινό Κυριακό Δείπνο σας δώσαμε κατά λάθος τα δικά μας σκεύη και
κρατήσαμε τα δικά σας» μου είπε ο αδελφός από την Αποστολική Εκκλησία καθώς του δάνειζα
μερικά από τα δικά μας σκεύη για το κοινό Κυριακό Δείπνο της εβδομάδας κοινών συναθροίσεων
του ΠΕΣ.
Αυτό είναι εξαιρετικό, σκέφτηκα. Η Ευαγγελική Εκκλησία χρησιμοποιούσε τα σκεύη της
Αποστολικής Εκκλησίας για ένα ολόκληρο έτος κατά τη διάρκεια της Θείας Ευχαριστίας, ενώ η
Αποστολική Εκκλησία αντίστοιχα έκανε χρήση των σκευών της Ευαγγελικής Εκκλησίας.
Αυτό μου θύμισε τα γειτονικά ή ακόμη καλύτερα τα συγγενικά σπίτια. Τα φιλικά γειτονικά σπίτια
είχαν σίγουρα ξεχασμένα σκεύη το ένα του άλλου έπειτα από ανταλλαγές φαγητού, γλυκισμάτων
κλπ. Τα ξεχασμένα σκεύη του γειτονικού σπιτιού ήταν τα στοιχεία που βεβαίωναν την στενή
σχέση των γειτόνων. Ακόμη περισσότερο τα συγγενικά σπίτια με τα σκεύη (τα γνωστά τάπερ)
που πηγαινοέρχονται πότε με λιχουδιές, πότε με χειροποίητα γλυκίσματα ή ακόμη και την
κοτόσουπα της μαμάς που γιατρεύει κάθε κρυολόγημα… Δεν υπάρχει περίπτωση να μην
ξεχαστεί ή να μην μπερδευτεί κάποιο από αυτά τα σκεύη σε κάποιο συγγενικό ή γειτονικό σπίτι.
Όταν τα βλέπεις όμως θυμάσαι τις στενές σχέσεις αγάπης και αλληλοφροντίδας με τους
γείτονες και τους συγγενείς.
Φέτος στο πλαίσιο των κοινών συναθροίσεων που οργανώνει ο Πανελλήνιος Ευαγγελικός
Σύνδεσμος, είχαμε τη χαρά να συναντηθούμε με γειτονικές και συγγενικές εκκλησίες της πόλης
μας (Αθήνα, Θεσσαλονίκη και περιοχή Αν. Μακεδονίας – Θράκης). Βρεθήκαμε ακόμη και
διαδικτυακά με αδέλφια από όλη την Ελλάδα, αλλά και το εξωτερικό. Εκτιμήσαμε ακόμη μια
φορά την σημασία της ενότητας που εκφράζεται με το να βρεθούμε από κοντά, να λατρεύσουμε
μαζί τον Κύριο, να προσευχηθούμε μαζί και να καθίσουμε στο τραπέζι της Θείας Ευχαριστίας ως
μία οικογένεια.
Θυμηθήκαμε για ακόμη μια φορά πως ανήκουμε σε μια ευρύτερη οικογένεια και μια μεγαλύτερη
κοινότητα πίστης από αυτή στην οποία συναντιόμαστε κάθε Κυριακή του χρόνου. Ειδικά στη
χώρα μας που η κοινότητά μας αποτελεί μια πολύ μικρή μειονότητα, έχουμε μεγάλη ανάγκη την
ενότητα μεταξύ μας. Σίγουρα έχουμε τις διαφορές μας, στην έκφραση της λατρείας μας, στην
ιδιοσυγκρασία μας, ακόμη και σε σημεία της θεολογίας μας. Τα σκεύη για την κοινή Θεία
Ευχαριστία θα εξακολουθήσουν να γράφουν από κάτω Αποστολική Εκκλησία τα μεν και
Ευαγγελική Εκκλησία τα δε. Είναι όμως χρήσιμο να «μπερδεύονται» και να ξεχνιούνται στην άλλη
εκκλησία από τη δική μας. Είναι χρήσιμο γιατί μας θυμίζουν πως με τα αδέλφια μας της πιο κάτω
εκκλησίας ανήκουμε στην ίδια γειτονιά και πολύ περισσότερο στην ίδια οικογένεια. Έχουμε
ανάγκη να καλλιεργούμε την ενότητα και τα «ξεχασμένα» σκεύη της Θείας Ευχαριστίας είναι ένα
πολύ δυνατό εποπτικό μάθημα προς αυτή την κατεύθυνση.
«Μετά το κοινό Κυριακό Δείπνο κρατήστε εσείς τα δικά μας και να κρατήσουμε εμείς τα δικά σας
σκεύη», είπα στον αδελφό μου από την Αποστολική Εκκλησία. Χαμογέλασε, όπως ήταν φυσικό,
όμως κι οι δυο μας καταλάβαμε τι σημαίνουν τα ξεχασμένα σκεύη και ευχαριστήσαμε τον Θεό
για την γειτονιά και την οικογένεια της πίστης.
Στ. Μποτώνης 2025