Ήταν θέμα χρόνου να ληφθούν αποφάσεις για την αναστολή των εκκλησιαστικών συναθροίσεων στη χώρα μας. Η αναγνωρισμένη επισήμως πλέον ως πανδημία, του νέου Κορονοϊού COVID-19, έφερε νέα δεδομένα στην καθημερινότητά μας. Όπως ήταν φυσικό η λειτουργία της εκκλησίας δεν μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη. Ως τόπος συγχρωτισμού πολλών ατόμων, αποτελεί κίνδυνο για την μετάδοση του ιού και είναι απολύτως αναγκαία η προσωρινή αναστολή της λειτουργίας της.
Έκλεισαν λοιπόν και οι εκκλησιές μας (τουλάχιστον για δεκαπέντε ημέρες). Δεν θα έχουμε την Κυριακή αλλά και μέσα στην εβδομάδα την ευκαιρία να βρεθούμε μαζί με άλλους Χριστιανούς στην λατρεία του Θεού στην εκκλησία. Πώς το αντιμετωπίζουμε αυτό άραγε; Τι συναισθήματα μας δημιουργεί; Μήπως μας κάνει να χάνουμε το αίσθημα της “εκκλησίας” του Χριστού; Μήπως αισθανόμαστε πως μας κάνει λιγότερο “εκκλησία” η μη δυνατότητα συνάθροισής μας την Κυριακή το πρωί;
Χωρίς αμφιβολία τα συγκεκριμένα συναισθήματα είναι λογικό να δημιουργούνται. Πριν μερικά χρόνια αναρρώνοντας μετά από μικροεπέμβαση έμεινα αναγκαστικά στο σπίτι μια Κυριακή πρωί. Παρακολούθησα από το ίντερνετ το κήρυγμα, αλλά δεν ήταν το ίδιο. Η προτροπή του συγγραφέα της Προς Εβραίους (10:25) να μην αφήνουμε το να συνερχόμεθα ομού, πήρε άλλο νόημα μετά από εκείνη την Κυριακή.
Παρ’ όλα αυτά η αναστολή των συνάξεων της εκκλησίας πιστεύω μας δίνει μια μοναδική ευκαιρία να αξιολογήσουμε κίνητρα και συνήθειες. Να γυρίσουμε λίγο στο μυαλό μας το γιατί πηγαίνουμε στην Εκκλησία. Να κατανοήσουμε βαθύτερα το τι, ποιος και πότε είναι η εκκλησία. Να αναρωτηθούμε μήπως “παίζουμε” εκκλησία απλά συμμετέχοντας στις συνάξεις, αντί να είμαστε η Εκκλησία. Καθώς το κάνουμε αυτό τις μέρες που θα ακολουθήσουν, τα συμπεράσματα που θα βγάλουμε ίσως και να μας ταρακουνήσουν λίγο. Ειδικά αν δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πως εμείς – τα μέλη της – είμαστε η εκκλησία. Δεν πάμε στην εκκλησία, αλλά ΕΙΜΑΣΤΕ η εκκλησία που πηγαίνει σε ένα κτίριο να λατρεύσει τον Κύριό της και να υπηρετήσει ο ένας τον άλλον και τον συνάνθρωπο.
Η εκκλησία που είτε συναθροίζεται κάτω από ένα βουνό (καχάλ γιαχβέ – σύναξη του Θεού, ο λαός Ισραήλ στους πρόποδες του Σινά), είτε στα σπίτια της πρώιμης Χριστιανικής εκκλησίας των Πράξεων ή δίπλα σε ένα ποταμάκι όπως η σύναξη της Λυδίας στους Φιλίππους.
Τις μέρες αυτές έχουμε την ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε πως εμείς είμαστε η εκκλησία. Ως εκκλησία του Χριστού έχουμε μοναδική ευκαιρία αυτό τον δύσκολο καιρό, να ανταποκριθούμε στον ρόλο και την ευθύνη που μας έχει αναθέσει. Να είμαστε εμείς οι πολίτες που θα τηρήσουμε τους κανονισμούς που θέτουν οι κυβερνώντες. Να είμαστε εμείς που δεν θα ενδώσουμε στον φόβο και τον πανικό, αλλά αντίθετα θα γίνουμε παραδείγματα εμπιστοσύνης στον Θεό και ενθάρρυνσης των συνανθρώπων μας που χάνουν το κουράγιο τους. Να το κάνουμε αυτό με απλές καθημερινές πράξεις, όπως για παράδειγμα το να μην συμβάλλουμε στο να αδειάζουν τα ράφια των καταστημάτων τροφίμων.
Ακόμη αν ο Θεός επιτρέψει να δυσκολέψει περισσότερο η κατάσταση, να είμαστε έτοιμοι να υπηρετήσουμε τον συνάνθρωπο, ακολουθώντας το παράδειγμα των πρώτων Χριστιανών, που σε εποχές πανδημίας ήταν εκείνοι που δεν εγκατέλειπαν, αλλά αντίθετα περιέθαλπαν τους αρρώστους, με αυτοθυσία και συχνά βαρύ προσωπικό κόστος.
Τώρα που δεν μπορούμε να “παίξουμε” εκκλησία καθώς οι συναθροίσεις έχουν ανασταλεί, έχουμε την ευκαιρία να είμαστε η εκκλησία του Χριστού. Η Εκκλησία που εμπιστεύεται, υπακούει, έχει το θάρρος της πάνω στον Κύριό της και υπηρετεί με αγάπη και θυσία τον συνάνθρωπο.
Η αναστολή των λατρευτικών μας συνάξεων δεν αποτελεί αναστολή της ιδιότητάς μας.
Είμαστε η Εκκλησία του Χριστού ακόμη και μέσα στο καιρό της πανδημίας.
Στέφανος Μποτώνης